گار ءُ بیگواھ بوتگیں مردمانی کھول مدام ودار ءِ دامن ءَ نندوک انت-ھمے اوست ءَ گوں کدیں مئے مردم پہ جاندْراھی لوگ ءَ بیا انت-ھَمُک سُھب ءَ گوں نوکیں امیتے ءَ چم پچ کن انت -کسے پہ وتی نوک بروتیں بچ ءَ ءِرنج اِتگ-کسے وتی لاڑیں برات ءِ گَمانی تہ ءَ سوتکگ- کسے پہ وتی آرپیں پت ءِ واست ءَ وتی چمانی ارس ھُشینتگ انت-کسے وتی زھگانی پس ءِ واست ءَ کولنجیں درد ءِ تہ ءَ پیڑ اتگ- اے درد ، اوست ءُ امیت بیگواھیں مردمانی کھولاں تہ ءَ چہ وران انت ءُ آیانی زند ءِ ھمک وشی ءَ ھلاس کنان انت۔ دومی چہ وتی گِس ءُ بندر ءَ در پہ دری درآمدیں جاھے ءَ نندگ ءُ ودار کنگ مردم ءَ بے کساس جنجال کنت-گار ءُ بیگواھیں مردمانی کھول ذھنی نادراھی ئے آماچ انت- ھردیں کہ ھالے کیت گیابان ءُ کور ءَ ٹپ ءُ ٹورین کُنٹ ءِ کپتگ گڑا آ شپ ءَ اے کھولاں واب نہ ایت باریں اے لاش کئی انت-دل ءَ باز وس واس کیت-برے یک ھیالے کیت بلے اے کھولانی درد ءَ ھر کس مار اِت نہ کنت-اے درد ءَ ھما کس مار اِت کنت کہ آئی کھول ءِ کسے بیگواھ کنگ بوتہ-مرچی من سمی ءِ درداں زان آں کہ کجام اندوھانی تہ ءَ آماچ انت-سائرھ ءِ لُنٹ پرچ ءَ ھُشک،حسیبہ قمبرانی ءِ چماں پرچ ءَ سیاھی یے مانپوشتہ بلے من کجام مات ءُ گْوھار یاںکہ زھگانی کِسّہ بہ کن آں ،گار ءُ بیگواھیں مردمانی لڑ سک باز دِراج انت-ھمک روچ ودّان انت- من ھم یک ھنچیں کھولے ءَ سیادی کن آں ھمے درد سائرھ ءِ بدن ءِ تہ ءَ انت آئی ءَ من مارگ ءَ اوں ھما وھد ءَ کہ ڈاکٹر عبد الحئی بیگواھ کنگ بوت۔ پدا ڈاکٹر دل جان بیگواھ کنگ بوت-من نوں زان آں بیگواھیں مردمانی ودار چینکس گران انت-من نوں مار آں کہ بیگواھیں ظہیر ءِ جنک عدیبہ ءَ ودار ءِ دامن ءَ چینکس درد دیستگ- مئے کُلانی کسہ یک انت-درد یک انت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
او منی مھروانیں برات! تو مارا چم ءِ چارگ ءَ ھم دل نہ بوتگ ئے۔ ترا ما پُریں چَمّاں ھم نہ چار اِتگ کہ بلکیں ترا مئے چم بہ لگیت۔ بلے مئے وڑیں بے وسیں گْوھاراں نہ زانت کہ تو گار ءُ بیگواہ بہ ئے۔
او گْوھارانی دیدگ! ترا اے زوراکیں استان ءِ زالمیں پوج ءَ پہ سلاہ ءُ توپنگ ءِ زور ءَ آوار جت ءُ بیگواہ کُرت۔ تئی چم سیاھ پوشیں پَٹّی ءَ گوں بست انت اِش۔ تئی دستاناں کہ سیاھی ءِ نشان اَت اَنت زالماں زمزیلاں بست ءُ ترا تئی کلینک ءَ چہ زور گِر کُرت ءُ بُرت اِش۔ لالا! ما برے جیڑ ایں کہ ما ھمودا ساڑی بوتین ایں بلکیں ما زالماناں نیشت۔ تو کہ مُدام گْوھارانی رکّینوک بوتگ ئے بلکیں آ وھد ءَ ما ترا رَکّینت۔
او مات ءِ تاسُکیں بچٍ! بیا کہ نوں ترا چار اَنت۔ تئی شوکیں بچکندگ ءَ گند اَنت۔ بیا کہ تئی آیگ ءَ اے ابیتک ءُ ویرانگیں میتگ وشی مار اِیت. اے گیمرتگیں پُل پدا پہ زند واتر بنت ءُ وشیں بو تالان کن اَنت۔
او منی دید! بیا کہ رژنائی بلکیں واتر بہ کن۔ بلکیں اے چم کہ تئی بیگواھی ءَ ارس گوار اَنت ءُ واب نہ گند اَنت تئی آیگ ءَ تاھیر بہ رسیت۔
او لالا! ما ھما کِشک ءِ سرا شپ ءُ روچ نشتگ ایں کہ بلکیں تو وتی پاد اے راہ سرا ایر بہ کن ئے۔ بلکیں ما کہ پہ تو چیھانٹ ءُ پریاد ءَ اَنت، پہ تو جھد ءَ اَنت تو یل کنگ بہ بہ ئے.تو بلکیں واتر بہ کن ئے۔
لالا! من زان آں تو مدام آواران ءَ بوتگ ئے ءُ نادْراھ جاھ ءَ وتی ڈیوٹی داتگ ءُ من چہ دور شال ءَ بوتگ آں۔ بِلّے کہ من ترا باز وھد نہ دیستگ۔ بلے تئی توار ءُ ٹوک اِش کرتگ آں تئی وشیں ٹھک ءُ کندگ کہ زرد ءَ تاھیر بکش اَنت من اِش کرتگ آں۔ تو دور بوتگ ئے بلے بیگواہ نہ بوتگ ئے۔ تو سانکلاں بندوک نہ بوتگ ئے۔ تو زالمانی زلم ءِ آماچ ءُ سیاھیں کوٹیانی باھوٹ نہ بوتگ ئے۔ تو آزات بوتگ ئے۔ تو چو بالی مرگ ءَ آزات بوتگ ئے۔ بلے لالا نوں نوھ ماہ ءَ گیش اِنت من تئی یک لبزے گْوش دارگ ءَ پہ تلوس آں۔ من تئی شررنگیں دپ ءَ وتی نام اِش کنگ ءَ پہ مھتل آں۔ منی نوں چم پہ تئی چارگ ءَ ءُ گوش پہ تئی توار ءِ اِش کنگ ءَ ھودوکی اَنت۔
لالا! یک جلکان 2024 ءَ تاں مرچی ھمک وھد ءُ ساھت، ھر روچ ءُ ھر ماہ چو قیامت ءَ گوستگ۔ مارا ھمے سما بیت کہ ما آس ءِ تہ ءَ سوچگ ءَ اَیں۔ مئے واست ءَ نوں ھُدا ءِ پاک ءُ وشیں شپ ھم چو عذاب ءَ اَنت۔ ھر ساھت گمیگ اِنت۔ مئے بچکندگ ءُ کندگ گوں تئی بیگواھی ءَ بیگواہ بوت اَنت. مئے دپ ءَ مدام تئی نام اِنت۔ مئے دُوا مدام تئی واست ءَ اَنت۔
لالا! آ پیریں زالے کہ دست ءَ تو بِگر ئے ءُ آ را سھارا بہ دے ئے مرچی آ پہ تئی ھاترا برے یک در ءِ ٹُک اِیت۔ برے اے سی ءُ برے ڈی سی ءِ کِرّا روت پہ تئی آجوئی ءِ پریاد کنت۔ بلے آ پیر زال نہ زانت اے درست کرّ ءُ کور ءُ گُنگ اَنت۔ اے مارا گُوش نہ دار اَنت۔
اے مئے واست ءَ ھچ نہ کن اَنت۔
بلے لالا چون کن آں تئی ماس ھم بے وس اِنت۔
لالا! تو وتی آسکلوکیں بچّ عبدالھادی را کسانیاں گُشتگ اَت کہ وھدے تو وتی پاداں بہ ئے گڈا من ترا دست ءَ گِر آں ءُ ھمک جاہ ءَ گرد اَنت۔ نوں ھمے بچّ شپ ءُ روچ تئی راہ چار اِنت کہ نوں تو کائے منی کسانوکیں دست ءَ گر ئے۔ منا آزمان ءَ بال دئے۔
لالا! اے ھادی کہ گپ نہ زانتگ آ وھد ءَ تو مُدام گْوشت کسمت کہ ھادی گپ کن۔ بلے نو تو بیا بہ چار تھنا گپ نہ کنت بلے پہ تو دُوا کنت کہ “اللہ! ابّا را بیار” گڈا برے اے گش ایت: “انشاء اللہ! ابّا کیت۔” مدام تئی اکس ءَ گند ایت ءُ وتی ماس ءَ گْوش اِیت: “اے منی ابّا اِنت، اے منی ابّا اِنت.”
لالا! تئی کستریں لاڈوکیں بچّ “یاگی” کہ آ وھد ءَ ودی نہ بوتگ اَت تو بیگواہ بوتگ ئے۔ نو یاگی را هشت ماہ اِنت سلامتی۔ بلے انگت ترا نہ دیستگ۔ یاگی را تئی بیگواھی(Shock) ھما وھد ءَ لگیتگ کہ آ اے زالمیں جاھ ءَ ودی نہ بوتگ اَت کہ مرچی ھم نارمل نہ اِنت۔ نہ پروشتگیں گپ جنت، نہ کند اِیت۔ ھچ بودناکی ھم نیست لالا۔ بیا کہ اے نا سرپدیں بچ ھم پہ تو ودار ءَ اِنت۔
لالا! تو زان ئے منی گْوھار (تئی لوگ بانک) ءَ مُدام ھمے جْیڑاِتگ کہ من کہ وتی زند ءِ تہ ءَ ھینکس سکّی ءُ سوری دیستگ بلکیں تئی ھمراھی ءَ مہ گند اَنت۔ منی گوھار ءَ کدی نہ جیڑ اِتگ کہ چوشیں ھم گم رسیت۔ مُدام کہ تئی ھمراھی ءَ گل ءَ شاد بوتگ ءُ لنٹانی سرا یک شوکیں بچکندگ ءِ بوتگ نوں درست بیگواہ اَنت۔ نوں اے بچکندگ ھم گم پیش دار اِیت۔
منی براس! ما اے کولنجیں درد ءُ اندوھاں چہ گوازگ ءَ اَیں ما ھمے دُوا کن ایں اے روچ پہ کُچّک ءَ ھم مہ ئے۔ پرچ ءَ کہ اے تھنا یک گمے نہ اِنت بلے ھنچو سما بیت کہ ھر روچ تئی ودار ءَ مِرگ ءَ اَنت. مئے ساہ ھر روچ ڈُکّ اِیت۔ بلے انگت مارا زندگ بوگی اِنت۔ مارا اے جنگ آماچیں دیار ءِ تہ ءَ ساہ کَشّگی اِنت۔ پرچ ءَ کہ تھنا من نہ آں کہ اے آس ءِ تہ ءَ چو پُل ءَ پر ریچگ ءَ اَنت۔ مئے وڑیں ھزاراں گْھار ءُ براس، ماس ءُ پس، زھگ ءُ لوگ بانُک اندوھانی زِر ءِ تہ ءَ گار اَنت۔
لالا! من ءَ مُدام آ ساھت یات کاینت کہ چوں ما تاں دیر شپ ءَ چَک جت(Ludo) کرت۔ ما چنچو گوازی کرت ءُ کندگ ءُ مزاک بوت۔ وھدے کہ من ءُ تو یک ءُ دومی ءِ ھلاپ ءَ گوازی کُرتگ گُڈا تو منا پہ گوازی ھم جنَگ ءَ دل نہ بوتگ ئے۔ من مُدام ھمے لوٹتگ کہ تو بہ کٹ ئے۔
لالا! مرچی ھم ما چہ تو ھمے لوٹ اَیں کہ اے سانکلاں تو پروش بہ دئے ءُ اے باج ءَ بر۔ اے باج تئی اِنت۔ پہ کندگ ءُ بچکندگ بیا تو کٹوک بو۔ اے جنگ تئی اِنت ءُ ترا الّم کٹگی اِنت۔ ترا باج برگی اِنت۔
بلے ترا، منا ءُ ھر بلوچ ءَ را مھکم بوگی اِنت۔ ما کہ اے جنگ زدیں ڈگار ءَ زلم ءِ آماچ ایں گُڈا مارا وت ءَ ءُ وتی ھوشام مھکم کنگی اِنت۔ مارا جھد الّم کنگی اِنت۔ پرچ ءَ کہ ھر کُجا کہ زُلم بیت گُڈا ھمودا جنگ بیت۔ جاھے کہ گلامی بیت اودا آزاتی ءِ لوٹ بیت۔
گھگیری زندمان اِنت۔
بے تواری مرگ اِنت۔
Add comment